Był Dúnadanem, Strażnikiem Północy, urodził się 1 marca 2931 roku Trzeciej Ery jako syn Arathorna II i jego żony Gilraeny. Był bezpośrednim potomkiem Elendila i Isildura, założycieli dynastii królów Gondoru i Arnoru. Nazwany został po swym przodku, Aragornie I. W jego żyłach płynęła krew trzech ras: ludzi, elfów i Majarów (przez Melianę, Lúthien, Diora, Elwingę i Elrosa).
Życiorys:
Dzieciństwo i młodość:
Gdy Aragorn był jeszcze niemowlęciem, jego ojciec zabity został strzałą orka, która trafiła go w źrenicę. Zgodnie z tradycją swego rodu został wychowany w Rivendell na dworze Elronda. Na prośbę matki Aragorna jego tożsamość utrzymana została w tajemnicy, jako że obawiała się, że inaczej może zostać zabity, jak jego ojciec i dziadek. Aragorn znany był więc pod imieniem Estel (w sindarinie Nadzieja). Dowiedział się o swym prawdziwym dziedzictwie mając lat 20 (wtedy osiągnął pełnoletność).
Elrond powiedział „Estelowi” o jego prawdziwym imieniu i pochodzeniu i przyniósł mu szczątki Narsila, miecza Elendila. W Rivendell Aragorn poznał i zakochał się w Arwenie, córce Elronda, która powróciła do ojca z Lothlórien.
Jako Strażnik:
Aragorn przybrał swe właściwe imię i jako Aragorn II został szesnastym Wodzem Dúnedainów Północy. W roku 2956 poznał Gandalfa, z którym się zaprzyjaźnił. Czarodziej zwrócił jego uwagę na Shire i Bree, gdzie Aragorn znany był jako Obieżyświat[1].
W latach 2957–2980 Aragorn wiele podróżował, służąc w armiach króla Rohanu Thengla i namiestnika Gondoru Ectheliona II. Znany był tam jako Thorongil (sin. Orzeł Gwiazdy).
W roku 2980 ponownie spotkał Arwenę. Podarował jej dziedzictwo swego rodu, Pierścień Barahira i poprosił o rękę. Elrond nie godził się jednak wydać córki za jakiegokolwiek człowieka, chyba że byłby królem Arnoru i Gondoru.
W roku 3009, na prośbę Gandalfa, Aragorn udał się do Rhovanionu w poszukiwaniu Golluma. W końcu schwytał go na Martwych Bagnach niedaleko Mordoru i przywiódł jako jeńca do siedziby króla Thranduila w Mrocznej Puszczy.
Wojna o Pierścień:
30 września 3018 roku Aragorn spotkał w gospodzie Pod Rozbrykanym Kucykiem w Bree hobbita Froda Bagginsa i dołączył do niego, prowadząc go do Rivendell, siedziby Elronda. W trakcie tej wyprawy leczył Froda po jego zranieniu przez Czarnoksiężnika z Angmaru na Amon Sûl. Po naradzie u Elronda został jednym z Dziewięciu Towarzyszy. Poprowadził Drużynę Pierścienia po upadku Gandalfa w Morii.
Pod wodogrzmotami Rauros wyprawił w ostatnią podróż ciało Boromira i ruszył wraz z Legolasem i Gimlim w pościg za orkami Sarumana. Dotarł do Rohanu, był jednym z dowódców w bitwie o Rogaty Gród. W towarzystwie swoich kompanów Legolasa, Gimliego oraz Szarej Drużyny przeszedł Ścieżką Umarłych, by z pomocą Umarłych z Dunharrow pokonać korsarzy w Pelargirze. Poprowadził też liczny oddział żołnierzy Gondoru do bitwy na Polach Pelennoru, gdzie odwrócił jej przebieg. Ostatnią bitwę w czasie Wojny o Pierścień stoczył pod Morannonem, by odwrócić uwagę Saurona od wnętrza Mordoru, gdzie Frodo wykonywał ostatni etap swojego zadania.
Od chwili przekucia szczątków Narsila w Andúrila Aragorn zawsze nosił go przy sobie.
Panowanie:
Po pokonaniu Saurona w Wojnie o Pierścień Aragorn koronowany został na króla Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru jako Elessar (qya. Kamień elfów) oraz poślubił Arwenę. Założył ród królewski Telcontar (qya. Obieżyświat), który był kontynuacją rodu Elendila. Około 15 roku Czwartej Ery rozpoczął odbudowę Fornostu i przywrócił mu dawną świetność.
Zmarł po 210 latach życia i 122 latach rządów, 1 marca 120 roku Czwartej Ery.
Jego następcą na tronie był jego syn Eldarion. Aragorn i Arwena mieli również kilka córek, jednak ich imiona nie zostały nigdzie wymienione.
