Óin (ur. w 2774 roku, zm. w grudniu 2994 roku Trzeciej Ery[1]) – fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Pojawia się w Hobbicie. Wspominają o nim bohaterowie Władcy pierścieni. Pewne informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu powieści.  Był krasnoludem z rodu Durina, synem Groina i bratem Glóina, a przez to stryjem Gimlego. Urodził się podczas tułaczki krasnoludów, wypędzonych z Ereboru przez smoka Smauga. Jego udział w wojnie z orkami (2793-2799) nie jest pewny. Od 2802 roku mieszkał wraz z resztą pobratymców w Ered Luin. Uczestniczył w wyprawie Thorina II Dębowej Tarczy do Ereboru. Poznał wtedy Bilba Bagginsa. Brał udział w Bitwie Pięciu Armii. Wśród krasnoludów w odnowionym królestwie zajmował zapewne wysoką pozycję. W 2989 roku wyruszył wraz z grupą pod wodzą Balina do Morii, by ja ponownie zasiedlić. Niestety, po śmierci przywódcy krasnoludowie zostali wybici przez orków. Sam Óin zginął przed zachodnią bramą Morii, porwany przez potwora zwanego Czatownikiem.