Był najstarszym synem Thráina II. Miał dwoje rodzeństwa: brata Frerina i siostrę Dís. W latach 2845 – 2941 panował jako król Plemienia Durina, przez dziewięćdziesiąt sześć lat, i piąty Król pod Górą.
Urodził się i wychował w Ereborze. Przeżył napaść smoka Smauga na siedzibę krasnoludów w 2770 roku, gdyż przebywał wtedy poza Samotną Górą – wędrował po okolicy wraz z Balinem i grupą towarzyszy. Następnie, razem z garstką ocalałych pod wodzą ojca i dziadka Thróra, tułał się po Śródziemiu. Przez pewien czas mieszkał z nimi w Dunlandzie. Thorin brał udział w wojnie z orkami (2793 – 2799) i bardzo mężnie walczył w decydującej bitwie w dolinie Azanulbizar (2799 rok).
Następnie, w 2802 roku, w wraz ojcem i grupą współplemieńców, osiedlił się w górach Ered Luin, po dłuższej już wędrówce po Eriadorze. W 2845 roku Thorin, po zaginięciu Thráina, objął przywództwo nad plemieniem. Był wtedy
Spotkanie z Gandalfem
Pewnego dnia (15 marca 2941 roku)[3] Thorin spotkał w Bree, lub na szlaku wiodącym do tej miejscowości, Gandalfa Szarego. Po krótkiej rozmowie, w której krasnolud wspomniał o swoim pragnieniu powrotu do dawnej siedziby, razem udali się do Ered Luin. W wyniku narad z czarodziejem, Thorin postanowił podjąć tajemną wyprawę do Ereboru. W związku z tym zabrał ze sobą tylko dwunastu towarzyszy[4]. W Shire dołączył do nich jeszcze hobbit Bilbo Baggins, mimo iż Thorin początkowo niechętnie się do niego odnosił i zabrał ze sobą tylko na usilne nagabywania Gandalfa.
Wyprawa do Ereboru i śmierć
Wyprawa okazała się długa i pełna przygód. W jej trakcie Thorin odnalazł miecz elfow, Orcrist, którego odtąd używał w walce. Podczas marszu przez Mroczną Puszczę został uwięziony przez Thranduila, ale dzięki Bilbowi zarówno jemu, jak i pozostałym krasnoludom, udało się uciec do Esgaroth, a stamtąd dotrzeć do Ereboru.
Ostatecznie krasnoludowie odzyskali skarby, a Smaug został zabity przez człowieka, Barda, potomka władców Dale. Thorin przybrał tytuł Króla pod Górą, lecz ogarnięty żądzą złota i dumą, wdał się w spór z ludźmi z Esgaroth i elfami z Mrocznej Puszczy, domagającymi się udziału w skarbie. O mało nie doszło do zbrojnego starcia między zwaśnionymi stronami, jednak nagły atak orków pod wodzą Bolga, sprawił iż kwestia sporu o złoto przestała mieć znaczenie.
Na czele współtowarzyszy Thorin wziął udział w Bitwie Pięciu Armii. Bardzo mężnie walczył z orkami, lecz jak się okazało, była to jego ostatnia batalia. Odniósł bowiem ciężkie rany i zmarł w kilka godzin po bitwie, zdążywszy pożegnać się z Bilbem i zapewne innymi osobami. Pochowano go we wnętrzu Ereboru, złożywszy razem z nim bezcenny Arcyklejnot i miecz Orcrist.
Thorin nigdy się nie ożenił i nie miał potomka. Jego następcą i spadkobiercą został krewniak, Dáin Żelazna Stopa.
Przydomek i imię
Thorin nosił przydomek Dębowa Tarcza, nadany mu po bitwie o Azanulbizar. W jej trakcie przyszłemu monarsze pękła tarcza, odrąbał toporem gałąź dębu i używał jej bądź jak tarczy, bądź jako pałki.
W rzeczywistości określenie Dębowa Tarcza jest tłumaczeniem z języka staronordyckiego imienia Eikinskjaldi. Tolkien zaczerpnął je z listy karłów, fragmentu Völuspy, pieśni zawartej w Eddzie poetyckiej[6]. Z tego samego źródła pochodzi imię Thorin (þórinn), które w staronordyckim znaczy odważny[7]. W początkowych stadiach pisania Hobbita przywódca krasnoludów nosił imię Gandalf
